Still
Alice
Ik Heb gekozen voor de film ‘ still Alice. het handelt over een vrouw
die aan vroegtijdige alzheimer lijdt. Je ziet stilletjes aan haar afdaling naar
de hel. Ze kan zich steeds minder en minder herinneren, sociaal geraakt ze
verloren en haar familie krijgt het zeer moeilijk. Angst wordt binnen de
familie steeds groter: vroegtijdige alzheimer is immers erfelijk. Het kan dus
zijn dat de kinderen het ook krijgen.
Ik heb deze film in een brochure gezien in Maart en ik vond het zeer
intrigerend en ik ben het dus in de bioscoop gaan kennen. De regisseuren zijn Wash Westmoreland en Richard Glatzer.
Deze film is duidelijk een (docu) drama. Je kan er
iets uit leren : hoe ga je om met mensen die aan alzheimer lijden, hoe je moet
leven met mensen die hieraan lijden,…
Ik ben geboeid door ziektes en dit is toch een zware ziekte en ook zeer
moeilijk om te behandelen en ik vond het dus gepast om een film te gaan kijken
die handelt over rare, maar zeker bestaande ziektes. Ook het sociale impact dat
zulke ziektes met zich meebrengen en zeker niet te minimiseren. Het leek een
mooie film en de actrice speelt ongelooflijk goed.
Het is een film in kleur. Je ziet alles observator. Je observeert wat er
gebeurt en je geeft als observator kritiek op de gebeurtenissen.
Er zijn ook enkele flashbacks: op een moment kijkt de vrouw naar foto’s
van haar familie en ze denkt over het moment dat ze gelukkig was en hier keren
we terug in de tijd.
In de film worden er lichte kleuren gebruikt. De kostumen zijn een
beetje banaal, maar het gaat ook over het gewone leven dus dit is niet erg.
Er zijn twee zeer goede actrices : Kristen Stewart en Juliann Moore.
Juliann Moore heeft zef een oscar gekregen voor de beste actrice met deze film.
De dialogen zijn doordacht, je kan er zelfs van wenen soms.
De taal is engels, maar er bestaan veel vertalingen.
De muziek is gemaakt door één specifieke artiest, genaamd Ilan Eshkeri.
Hij maakt vooral klassieke muziek en dit geeft een bepaalde sfeer in de film.
Bij gevoelns van woede of angst komt er muziek en je leeft echt mee met het
verhaal.
Het verhaal ligt meer gebaseerd op
het psychologische ontwikkeling van de personages, zeker de
hoofdpersonage. Ze gaan zich meer focussen op de gevolgen van Alzheimer en haar
psychologische problemen. Ze is steeds meer en meer bang van haar ziekte en
iedereen komt door een fase waar die denken dat ze de enigen zijn die dat
hebben en die zich dus alle aandacht naar zich willen toetrekken, waardoor de
anderen compleet vergeten worden. Dit komt zeer duidelijk aan bot in de film.
Deze film is gemaakt om bepaalde gevoelens naar boven te brengen en
heeft ook een soort moraal. Zware ziektes kunnen gebeuren en we zijn niet
alleen, mensen zijn hier om je te helpen en je leven zit er niet op.
